Home

Schrijven 2

Mensen zijn goed in het af richten van een hond,maar staan veraf van zichzelf.

Zo hebben sommige mensen hun ongelukkig zijn een naam gegeven en noemen haar...hond- en kunnen ze de baas over de hond spelen en hun slechte humeur op de hond botvieren. Hij is immers niet alleen een dier,maar ook een symbool van de 'Vader,de boeman,de woefwoef.Ik vraag mij dan ook af wat maakt bij de hond de geschiedenis van elke dag? Zijn al die huisdieren het produkt van talloze kleine grote frustraties... in het leven van hun baasjes en bazinnetjes ? Hond betekent voor veel mensen dan ook projectie ze worden door hun baasje en bazinnetjes in de rol van de mens geduwd.

Menig hond verschaft zijn baasje of bazinnetje een alibi...En als de honden zwijgen vraag het maar aan de mensen. Janine Janssen: Feit is dat het voor mensen vaak al moeilijk is om zich in hun medemensen te verplaatsen, laat staan in de belevingswereld van dieren, die ontologisch aanzienlijk verschillen van mensen. Het huisdier kan immers geen weerwoord geven en kan ons of ons gedrag ook niet veroordelen. Vooral dit laatste – het niet veroordelen van mensen en hun gedrag – maakt het dier aantrekkelijk voor justitiabelen.  (...) Hitler zijn verhouding met zijn dieren stoelde niet op vriendschap, maar op doodsangst. Hitler dresseerde zijn honden met harde hand. Zoals zijn vader honden sloeg, zo sloeg ook Hitler zijn honden. Hitlers secretaresse Traudl Junge in haar boek Bis zur letzten Stunde. Blondi kon op bevel huilen. Desgewenst in hoge of lage tonen. Hitler en Heinrich Himmler hun sentimentaliteit omtrent de natuur en dieren en hun veroordeling van miljoenen mensen als 'onnatuurlijk' gingen hand in hand. De Griekse filosoof Plato had een grote pet op van de intelligentie van de hond. Hij omschreef de hond als een "leergierig wezen". "De hond is een wezen dat grote bewondering verdient".  En zoals sommige boeken intelligenter zijn dan de lezer,zijn sommige honden intelligenter dan hun baasje of bazinnetje. Daar moet de woefwoef dan ook naar de Hond Psychiater/Psychotherapeut en aan de prozac. Kort samengevat: Mensen zijn goed in het af richten van een hond,maar staan veraf van zichzelf.

Zoals ouders zichzelf hebben verloren toen ze hun plicht deden jegens de kinderen. En spelen ze (onbewust) op de oude dag het spel van de plicht gewoon weer door,en doen ze weer hun plicht jegens de hond en de kleinkinderen...Oud en begraven in een leven. Alles is ze toebedeeld. Ze hebben niets gekozen. Ze zijn dan ook niet bestand tegen het alleen zijn-en gebruiken anderen of een huisdier als schild tegen de eenzaamheid. Men zoekt de ander op om zichzelf te vergeten en wellicht is liefde ook een vorm van vergetelheid.  Ik zie het zoals Nietzsche: De verantwoordelijkheid van anderen kids of een dier op je laden dat is gevangenschap. Voor mij is het woord ''plicht dan ook zwaar en benauwend. Ik heb mijn plichten teruggebracht tot een-het in stand houden van mijn vrijheid. Het huwelijk en zijn entourage van bezit en jaloezie maken de geest tot slaaf.  Zelfbevrijding betekent een heilig nee,zelfs tegen de plicht. De beste opvoeding is dan ook de veilige ongeborenheid. En elke reden om geen kind of huisdier te nemen is een goede. Ik zou niet in een huis kunnen leven waar je nog niet eens tot denken kan komen vanwege het hondegeblaf etc.

 Mensen (zo schrijft ergens Kant, maar het "gezegde" is vooral bekend geworden in de titel van een boek van Isaiah Berlin, een redelijk "liberale" (in de Amerikaanse zin van het woord) en niet al te "analytische" (in de zin van analytische vs. continentale) schrijver-filosoof) zijn gemaakt van krom hout.  Schopenhauer: de wereld strijdtoneel  van gekwelde en angstige wezens die slechts kunnen bestaan doordat de een de ander verorbert en dan komt  zo'n optimist me vertellen,dat ik mijn ogen moet opendoen en de wereld in kijken,hoe mooi die toch is in de zonneschijn,met haar
bergen,dalen,stromen,planten,dieren enz is de wereld soms een kijkkast om te zien zijn ze wel mooi,die dingen,maar ze te zijn,dat is heel wat anders.

 Een mens volledig begrijpen zou onzinnig zijn. Dat is de enige zinvolle verheldering.Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waarom ben ik hier en waar ga ik naartoe?  De onrust die in die vragen ligt kan men nooit achter zich laten -en kan men ook niet goed vasthouden of indachtig zijn en blijven: de vragen raken ons, en verlaten ons dan weer, op onverhoeds weer op te duiken in een nieuwe contekst...Het gaat er niet om ";jezelf"; te zijn.nee, een mens die helemaal met zichzelf zou samenvallen, die helemaal is wie hij of zij is, is ofwel dood of psychotisch. mensen zijn nooit helemaal zichzelf.

Rorschach kan je laten voelen hoe je als mens vastzit aan iets waartoe je geen toegang hebt. soms is het het best, te weten wie je bent.  dat is zo, in de meer zakelijke, onpersoonlijke, professionele enzovoort momenten. maar in de interessantere momenten, voel je je best naast jezelf : niet goed wetend, open. Er is steeds enige discrepantie tussen wat je denkt en wie je bent : de discrepantie tussen het wat en het wie, die onophefbaar, ja constitutief is. Authenticiteit is een bedenkelijke waarde. Het leven van het onbewuste is dus moeilijk te ontraadselen en je weet,ze kijken in de hulpverlening etc. niet op een vergissing meer of minder. De rol van meelevende getuige. 'Maak je maar geen zorgen: ik weet het't beste: vertrouw maar op mij. En zeg alles wat erin je opkomt. Laat niets weg'.Een beetje vriendelijkheid en warmte zorgen ervoor dat je een mens kunt kneden. Wat je eenmaal hebt onthuld,blijft je achtervolgen.