Home

Schrijven

En mocht er nu weer iemand opstaan met: ik matig mij een oordeel aan over anderen...

En mocht er nu weer iemand opstaan met: ik matig mij een oordeel aan over anderen en dat zegt uitsluitend wat over mijzelf. Dan moet het een heerlijk gevoel voor diegene zijn om de fouten bij mij zo ''scherp'' te zien, maar het moet verschrikkelijk voor hem zijn om te beseffen dat hij zodoende slechts met zichzelf aan het overleggen is. Wat ik zeg, zegt enkel iets over mijzelf. Nogal wiedes dat het iets over mijzelf zegt. Zegt het enkel iets over mijzelf? Als het iets zegt over mijzelf, dan moet de ander er toch op een of andere manier zijn, om te vernemen hoe ik -in wat ik zeg tot die ander- in feite enkel iets  zeg over mijzelf? Hoe verneemt de ander wat ik zeg, over mijzelf...? Zelfs in wat de filosofen "de eenzame rede" noemen, "het gesprek van de ziel met zichzelf", is de private sfeer altijd al gedeeld -minstens in 2, of in 2 maal 2. We spelen altijd al op verplaatsing, we zijn altijd al verplaatst in het oordeel van anderen.